'ஜனநாயகம். இன நல்லுறவு, சமூகப்பாதுகாப்பு  (பகுதி 2)

(சுகு-ஸ்ரீதரன்)

பெரும்பான்மை இன சமூக மக்கள் இன்றைய வாழ்க்கைச் செலவு உயர்வினால் செய்வதறியாது திகைத்து நிற்கின்றனர். றோட்டுக்களும் தெருக்களும் அலங்காரமாக இருக்கும் அளவிற்கு மக்களுடைய வாழ்க்கை அலங்காரமாக இல்லை. அது அலங்கோலமாக இருக்கிறது. கிராமங்களிலும் நகரங்களிலும் தொழிலாளர்கள் ,அறிவு ஜீவிகள் மாணவர்கள் அமைதியிழந்து காணப்படுகிறார்கள்.இது இலங்கையின் வௌ;வேறு இன சமூகங்களில் வௌ;வேறு அளவுகளில் வௌ;வேறு இயல்புகளுடன் காணப்படுகின்றன. சிறுபான்மைச்  சமூகங்களின் மீது அது இனவாத மேலாண்மையுடன் காணப்படுகிறது. அரச மட்டத்திலான வன்முறை சமூக மட்டத்திலும் பரவிக் காணப்படுகின்றன.

நுகர்வுக் கலாச்சாரத்தின் விபரீதங்கள், பாலியல் வன்கொடுமைகள், கொலை, கொள்ளை போன்றவற்றையும் அதிகரிக்கச் செய்துள்ளன.

காணாமல் போதல் ஊடகங்கள் மீதான அச்சுறுத்தல் ,மாணவர்கள் மீதான தாக்குதல்கள் ஜனநாயக நடவடிக்கைகள் எதையும் முன்னெடுக்கமுடியாத நிலைமைகள் காணப்படுகின்றன. பேச்சு , எழுத்து எல்லாவற்றையும் விட மக்கள் வீதியில் இறங்கி தமது எதிர்ப்பை தெரிவிப்பது உயர்ந்த அறமாக சமகாலத்தில் கருதப்படுகிறது.

எகிப்து தொடக்கம் நேபாளம் மியன்மார் வரை “வால்ஸ்றீற்” தொடக்கம் லத்தின் அமெரிக்கா எதென்ஸ் வரை இது உண்மையாகும்.

அவசரகாலச் சட்டம், பயங்கரவாத தடைச் சட்டம்- 30 வருட யுத்தம் என்பவற்றின் விளைவால் இலங்கையில் ஜனநாயகம் புத்துயிர் பெறுவதில் நெருக்கடிகள் இருக்கின்றன. இந்த நிலை மாறவேண்டும். சமூகம் இயங்குவதற்கும் ஒரு நாடு சுபிட்சப் பாதையில் செல்வதற்கும் ஜனநாயக சுதந்திரம் முக்கியமானது.

மக்கள் அரங்கால் முன்நிறுத்த வேண்டிய வெளிப்படுத்தப்படவேண்டிய பிரச்சனைகள் பல இருக்கின்றன.பாராளுமன்றம் ,உள்ள+ராட்சி- மாகாணசபை பிரதிநிதித்துவங்கள் போதாமையைக் கொண்டிருக்கின்றன.

நிலமானியக் கனவுகளை வைத்துக் கொண்டு இலங்கை முதலாளித்துவ கட்டமைப்பை நோக்கி முன் செல்ல முயன்றாலும் சிதைந்த முதலாளித்துவமும்- நிலமானியமும்- இராணுவ வாதமும் கலந்த ஒரு ஜனநாயக விரோத ஆட்சி முறையை ஸ்தாபிக்க முனைகிறார்கள்.

ஒரு புறம் இலங்கையின் கதவு திறந்து விடப்பட்டிருந்தாலும் மறுபுறம் நீதிமன்றம், பாராளுமன்றம், மாகாண சபை என்பன அர்த்தமிழந்து போகுமளவிற்கு அதிகாரமற்ற அமைப்புக்களாக முடக்கப்படுகின்றன. சிறுபான்மைச் சமூகங்களின் மீது மேலாண்மையைத் திணிப்பதில் உறுதியாக இருக்கிறார்கள்.  இலங்கையின் முன்னேற்றம் என்பது இந்த நிலை தவிடு பொடியாவதிலேயே இருக்கிறது.

சிறுபான்மை கட்சிகளால் இந்த நிலை விளங்கிக் கொள்ளப்பட்டிருக்கிறதா என்பதே முக்கியமான கேள்வியாகும்.

தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்புக்கு இனப்பிரச்சனை தீர்வு தொடர்பில் ஏதாவது திட்டம் திசை வழி இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. மேலும் அதிருப்தியான அறிக்கைகளை தெரிவிப்பதோ வேண்டு கோள்களை விடுப்பதோ அதிகளவிலான பயன் விளைவிக்காது.

வீதியிலிறங்கி அஹிம்சை வழியில் செயல்படுவது பிரதானமானது.

உலகளாவிய அளவில் குறிப்பாக இந்திய அளவில் ஈழத்தமிழர் நிலை குறித்து அதிகாரப்பரவலாக்கல் , இலங்கையில் ஜனநாயகம் மனித உரிமைதொடர்பான அக்கறைகளையும் எமது மக்களின் நிலையையும் கருத்திற்கெடுத்து ஆக்கபூர்வமாக செயற்பட முன்வரவேண்டும்.

உலகம் எல்லாவற்றையும் செய்யும் பொறுத்திருங்கள் என்று தமிழ்மக்களுக்கு கூறுவது ஒரு மோசடியும் ,கோளைத்தனமுமாகும். இலங்கையின் நிலைமை தொடர்பாக இலங்கையின் பிரதான சமூகங்கள் எல்லாவற்றுக்குமே அக்கறைகள் கனவுகள் இருக்கின்றன. இந்த இடத்தில் ஒருங்கிணைந்து செயற்படமுடியும் ,செயற்படவேண்டும்.

போகமுடியாத இடத்திற்கு வழி சொல்பவர்களுக்கு யதார்த்தத்தை விளங்க வைக்க முயலவேண்டும். சரிப்பட்டு வராவிட்டால் அவர்களுடைய நிலைப்பாடுபற்றிய விவாதங்களில் காலத்தை விரயமாக்காமல் தமிழ் மக்களுக்கு நாம் என்ன செய்யமுடியுமோ அதை நோக்கி முன்னேற வேண்டும்.

பொறுப்புள்ள தலைமை என்பது தீர்க்கமாக, யதார்த்தமாக முடிவெடுப்பதாக அமைய வேண்டும். காலத்துக்கும் கந்த புராண படனம் செய்து கொண்டிருக்கமுடியாது. போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட பலர் இறந்து விட்டனர். இன்னுமொரு பகுதியினர் நரை திரைமூப்பொரு வடிவம் கொண்டுள்ளனர். ஆனால் முதிர்ச்சி ஏற்படவில்லை. அனுபவம் முதிர்ச்சி பக்குவத்துடன் பிரச்சனைகள் அணுகப்படவேண்டும்.

இனப் பிரச்சனையை அடுத்த தலைமுறைக்கு அனுப்பாமல் வாழும் தலைமுறைகள் முடிவுக்குக் கொண்டவர முயலவேண்டும். சமூகங்கள் இணைந்து வேகமாக முன் செல்வதற்கு இது அவசியம். கோபங்கள் ,விரோதங்கள் ,காழ்ப்புணர்ச்சிகள் கடந்து பரஸ்பரம் அனுசரித்து வாழவேண்டிய தேவை கருதி செயற்படவேண்டிய தருணம் இது.

காலனி ஆதிக்கத்திற்கு பின்னரான காலப்பகுதியில் இலங்கையில் குறிப்பிடத்தகுந்த முன்னேற்றங்கள் எதுவும் நிகழவில்லை. முதலாவதாக இலங்கையின் சமூகங்கள் இலங்கையர்களாக பரிணமிக்கவில்லை. இன அடையாளங்களே தீவிரம் பெற்று வந்தன.

வறுமை ,தொழிலின்மை தென்னிலங்கையின் கிராமங்களில் இருந்து இரு கிளர்ச்சிகளை ஏற்படுத்தியிருந்தன. இவற்றுடன் இன ரீதியான முரண்பாடு 30 ஆண்டுகால யுத்தத்திற்கு வழி வகுத்தது. இந்த கிளர்ச்சி இயக்கங்களில் ஜனநாயக கூறுகள் தொடர்பாக பிரச்சனைகள் இருந்தன. ஜேவிபியில் பாசிசத்தின் கூறுகள் 1980களின் இன் இறுதியில் காணப்பட்டன. புலிகள் முற்று முழுதாக ஒரு பாசிச இயக்கமாக காணப்பட்டார்கள்.

ஆனால் வர்க்க ஏற்றத்தாழ்வுகள் தொடர்பானதும் ,தேசிய விடுதலை தொடர்பானதுமான இயக்கங்கள் ஜனநாயக உள்ளடக்கம் கொண்டனவே. இலங்கையின் அரசாங்கங்களுக்கு  கிளர்ச்சிகளை அடக்குவதில் இருந்த அக்கறை  சமூக –பொருளாதார, இனப்பிரச்சனைகளைத் தீர்ப்பதில்  இருக்கவில்லை.

பெருவாரியான மக்களுக்கு உயிர்வாழ்வதற்கானதைத் தெளித்து விட்டு சிறுபான்மையினரான வசதியானவர்களின் வழங்களைப் பெருக்கிக்  கொள்வதாகவே இலங்கையின் சமூக அமைப்பு இருந்து வருகிறது. மலையகத் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் நிலையைக் கேட்கவே வேண்டாம்.

இலவசக் கல்வி , இலவச மருத்துவம் ஆகிய சேவைத்துறைகள் நலிவடைந்து வருகின்றன. வறுமையான கெடுபிடி நிறைந்த அவலமான வாழ்க்கை ஒன்றையே பெருவாரியான மக்கள் அனுபவித்துவருகிறார்கள். தனிப்பட்டமுறையில் எந்த மனிதருக்கும் மரியாதை கிடையாது.

பெருமளவிற்கு அற உணர்வு சிதைவடைந்தவர்களே இன்றைய பொதுவாழ்வில்  இருக்கிறார்கள். இது துரதிஸ்டமான உண்மையாகும்.

ஊழல் தலை விரித்தாடுகிறது.

சேவைத்துறைகள் நலிவடைந்து செல்கின்றன. மக்கள் வாழமுடியாத நிலைக்கு தள்ளப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இந்த நிலை மாற வேண்டும். சகல மட்டங்களிலும் சமூக பொருளாதார பாதுகாப்பு அவசியம்.