நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே ! வறுமையினால் தற்கொலை

(தோழர் சுகு)

வரணிப்பகுதியில் 21 வயது பெண்ணும் அவளது ஆறு வயது மகளும் கிணற்றில் குதித்து தற்கொலை செய்து கொண்டதாக பத்திரிகைகளில் பார்க்க நேர்ந்தது. இந்த பெண்ணின் கணவர் 2007 இல் காணாமல் போய்விட்டார். இந்த இருவரும் உறவினர் வீட்டில் வசித்ததாக பத்திரிகைச் செய்தி. இது சாதாரண அன்றாடச் செய்தி .பாரிய மன அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் செய்தி. இப்படி அன்றாடம் நடக்கலாம். அதற்காக இதனை வழமை என்று எடுத்துவிட்டு போய்விட முடியாது. இந்த சிறு பெண்ணினதும் குழந்தையினதும் நிலைமை ஒரு சோக சரிதம். இளம் பராயத் திருமணம். திருமணம் செய்த குறுகிய காலத்திலேயே கணவர் காணாமல் போனது வறுமை, உறவுகளின் தயவில் வாழ வேண்டிய நிலை மரணம்.

அடுத்தது 21 வயது தாயும் ஆறு வயது தாயும் மகளுமாக தீர்மானித்து அவர்கள் மரணத்தை எய்தினர். மரணம் தமக்கு நிரந்தர அமைதியை கொடுக்கும் எடுக்கும் நினைத்தார்களா? அல்லது அவர்களுக்கு வேறு எந்த வழியும் இருக்க வில்லையா. ஆனால் அவர்களின் மரணம் மன அதிர்ச்சி தருகிறது.

இதேபோல் கிளிநொச்சியில் ஐந்து பிள்ளைகளுடன் ஒரு தாயார் சில மாதங்களுக்கு முன்னர் நஞ்சருந்திய செய்தியொன்று பத்திரிகைகளில் பார்த்திருப்பீர்கள். இந்த துயரச் சம்பவங்கள் தொடர்பாக சமூக பிரக்ஞை உள்ளவர்கள் என்று சொல்லப்படுபவர்கள் கரிசனையுடன் இருக்கிறார்களா?

இன்று ஆயிரமாயிரம் பெண்களும் குழந்தைகளும் வாழ்ந்து செத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

உலகம் முழுவதும் நிதி பெற்று வடக்கு கிழக்கை அபிவிருத்தி செய்கிறோம் என்று பேசுவதில் அர்த்தமில்லை.

புழுதி கிளப்பி வடக்கு கிழக்கில் ஓடும் புத்தம் புது அரசசாப்பற்ற நிறுவனங்களின் வாகனங்களுக்குறைவில்லை. எமது அரச அதிகாரிகளும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு வண்டி ஓட்டுகிறர்hகள். இந்த வஞ்சிக்கப்பட்ட மக்களின் பேரில் தான் ஓட்டம்

ஆனால் இங்கு வாழ்பவர்கள்யார் வீழ்பவர்கள் யார் என்பது எளிதான உண்மை. கைப்புண்ணுக்கு கண்ணாடி தேவையில்லை

பேரிழப்பு மனதில் வெறுமையுடன் பெண்ணும் குழந்தையும் மரணித்துப் போனதை சிந்தித்து பாருங்கள்.

நாம் இங்கு தமிழரென சொல்லி வாழ்ந்திடுதல் நன்றோ!

இந்த அவலங்கள் மரணங்களுமே அதிர்ச்சியடையச் செய்யாவிட்டால் எம்மை காரியமாற்ற தூண்டாவிட்டால் நாம் எந்தப் பிரச்சினைப்பற்றி பேசுவதிலும் பிரயோசனமில்லை.

ஒரு ஸ்கன்டிநேவிய நாட்டில் அல்லது ஐரோப்பிய நாட்டில் இத்தகைய சம்பவம் நிகழ்ந்திருந்தால் இவை பத்திரிகைகளில் தலையங்க செய்தி

மரணங்களையும் அவலங்களையும் பார்த்து எமது மனங்கள் மரத்துப் போய்விட்டனவா? நாம் ஈவிரக்கமற்ற மனிதர்களாகிப் போனோமா?

தனி ஒருவனுக்கு உணவில்லை என்றால் ஜகத்தினை அழித்திடுவோம் என்றார் பாரதி அவ்வளவு சமூக சக்தி ஆவேசம் அவரிடம் இருந்தது. உணவின் முக்கியத்துவத்தை பசியில்லாத வாழி;வின் முக்கியத்துவத்தை பாரதியால் உணர்த்தப்படுகிறது.

இத்தகைய மரணங்கள் இல்லாத வாழ்வு இல்லாத பிரக்ஞை எமது சமூகத்தில் எவ்வளவு இருக்கிறது.

கவர்ச்சிகரமான பணம் பண்ணும் கனவான்களை உருவாக்கும் உசுப்பேத்தும் அரசியல்தான் எமது சமூகத்தில் காணப்படுகிறது.

சமூகத்தில் சுயநலம் பெருகிவிட்டது. வெளிநாட்டில் இருந்துவரும் பணத்தில் போதை புரையேறி திரிகிறது ஒரு கூட்டம்.

“ஏழையின் உறக்கங்கள் பாதையிலே அந்த மாளிகை மயக்கங்கள் போதையிலே” என்பது போல்தான் இடைவெளி அதிகமாகிக் கொண்டு போகிறது.

அவர்கள் அவ்வாறு வாழ்வது அவர்களின் விதி என்பது போல் இந்தக் கூட்டம் பிரக்ஞையற்றுக் கிடக்கிறது.

அந்தப் பெண்ணும் குழந்தையும் இனஒடுக்கு முறை பால்நிலை ஒடுக்குமுறை, வர்க்க ஒடுக்குமுறை என்ற மூன்றையும் ஒருங்கே எதிர்நோக்கி மரணித்தார்கள்.

ஆசியாவின் அதிசயத்தில் சமூகப் பாதுகாப்பு இந்த லட்சணத்தில்தான் இருக்கிறது.

சுதந்திர வர்த்தக வலயத்தில் சேமலாப நிதியை கபளீகரம் செய்வதற்கு எதிராக தொழிலாளர்கள் நடத்திய போராட்டத்தின் மீது துப்பாக்கிச் சூடு

எரிபொருள் விலையை தாங்கிக்கொள்ள முடியாத மீனவர்களின் மீது துப்பாக்கிச்சூடு மரணம்.

இங்கு இப்படி இரு மரணங்கள்.

அநீதியான சமூக அமைப்பு மாறாதவரை இன சமூக சமத்துவம் நிலைநாட்டப்படுத்தாத வரை இப்படியான இத்தகைய பிரச்சினைகள் தொடரத்தான் போகிறது.

மறு புறம் இயக்கங்களில் இருந்தவர்கள், அவர்களை மானசீகமாக ஆதரித்த சமூகப் பிரிவினர் பற்றி  தனி;ப்பட்ட முறையிலும் சரி பொதுநிலையிலும் சரி இத்தகையவர்களை தீண்டத்தகாதவர்கள் என்றுதான் பார்க்கிறார்கள்.

அவர்கள் பெண்பிள்ளைகள் ஆயிற்றால் சொல்லவே வேண்டாம் . அவர்கள் தம்மை குடும் பத்திலும் சமூகத்திலும் முன்நிறுத்த அன்றாடம் போராடுகிறார்கள் . எமது சமூகத்தில் தோல்வி அவமானம் எல்லாவற்ளையும் தண்டித்தான்  எழுந்து வரவேண்டும்.

இயக்கங்களிலிருந்த சாதாரண குடும்பங்களின் பிள்ளைகளின் தியாகங்கள் கடைந்தெடுத்த அயோகியர்களுக்கெல்லாம்  வாழ்வைக் கொடுத்திருக்கிறது

இயக்கங்களிலிருந்த பின்ளைகள் இறந்தவர்கள் போக வாழ்பவர்கள் முகமிழந்து வாழ்கிறார்கள் .

அரசியல் ஒரு அந்தஸ்தாக மாறி விட்டது

உசுப்பேத்தும் அரசிலுக்கு பயன்படாதவரை சாதாரண மக்களின் பிரச்சினைகள் இவர்களுக்கு எந்த முக்கியத்துவமும் அற்றவை.

புலம் பெயர் மக்கள் இவ்வாறு சபிக்கபட்டவர்களுக்கு நேரடியாக உதவ முன்வரவேண்டும் .ஐரோப்பிய தலை நகரங்களில் புலிக் கொடி பிடிப்பதால் இந்த பஞ்சைப்பராரிகளுக்கு துன்பத்தின் மேல் துன்பம் தான் வந்து சேரும். அன்பு கருணை சர்வதேச சகோதரத்துவத்தின் குறியீடாக இருக்க கூடியவற்றை தாங்கிப்பிடியுங்கள்.

(தோழர் சுகு)