கேள்வி எழுப்புவதற்கும் விமர்சிப்பதற்குமான உரிமை.

(சுகு-ஸ்ரீதரன்)

கேள்வி எழுப்புவதற்கும் விமர்சிப்பதற்குமான உரிமை பற்றியதே படுகொலைசெய்யப்பட்ட ரஜனிதிரணகம அவர்கள் முன்னெடுத்த பிரதான விடயம். இயல்பாக, பொதுவான, அற உணர்வின் அடிப்படையில் அதனை முன்னெடுத்தார். அதற்காக அவர் குரூரமாக மரணத்தை தழுவ வேண்டியிருந்தது. ரஜனியின் மரணம் அற உணர்வுமட்டம் தமிழ் சமூகச் சூழலில் எந்தளவு காணப்பட்டது -காணப்படுகிறது என்பதை துல்லியமாக அலலது திறுதட்டமாக எடுத்துக்காட்டியிருக்கிறது.

1970 களுக்குப் பின் கேள்வி கேட்பதும் விமர்சனம் என்பதும் குறைவடைந்து வந்தன. 1980களின் நடுப்பகுதியுடன் அவை உருவழிந்து போயின. கருத்துச் சுதந்திரத்தை இயல்பாக வெளிப்படுத்திய பலர் உடல் மீதியின்றி அழிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். அல்லது காணாமல் போயிருக்கிறார்கள். தமிழ் சமூகத்தில் உள்ளும் புறத்திலுமிருந்து இது நிகழ்ந்திருக்கிறது. இதனை அலட்சியம் செய்யும் போக்கு சமூகத்திற்கு எவ்விதத்திலும் உதவாது. இந்த வரலாற்று விபரீதங்கள் நிகழாதிருந்தால் பெரும் ஆக்கசக்தி இன்றளவில் நிலவியிருக்கும். நாம் வாழும் ஊர் மனிதர்கள் வசிக்க விரும்பாத பாலைவனமாகிக்கெண்டிருப்பதற்கு காரணம் இந்த ஜனநாயக இடைவெளி குறுகிச்சென்றதே.

தனது உயிரைப்பணயம் வைத்து சுதந்திரத்தை நிலைநாட்ட மனித கண்ணியத்தை உயிரிப்பிக்க அவர் தன்னை அர்ப்பணித்தார். இந்த விபரீத சிதைவியக்கம் பற்றி இந்த நாடோ அல்லது தமிழ் சமூகமோ தலைவர்களோ கரிசனை அற்றவர்களாக இருப்பது அதிர்ச்சி அளிக்கும் நிலையாகும். தலையை உயர்த்தி சுதந்திர காற்றைச் சுவாசிக்கும் மனிதர்களாலேயே படைப்பாற்றலை நிகழ்த்த முடியும். சுதந்திரத்தை அடையும் வழியாக அதனை கொள்ளமுடியும். ஆனால் இங்கு கேள்வி கேட்பது ஆக்கபூர்வமாக விமர்சிப்பதற்குப்பதிலாக கண்மூடித்தனமான பகுத்தறிவிற்குப்புறம்பான விசுவாசம் முன்நிறுத்தப்படுகிறது. இது எதிர்கால நம்பிக்கைகளை வளர்ச்சியை சிதறடிக்கும் செயலாகும்.

விஞ்ஞானம், இலக்கியம், சமூகபொருளதார முன்னேற்றத்திற்கு முதல் நிபந்தனை மனிதர்களின் சுதந்திரமான வாழ்வு. இன, மத, சாதி பேதங்களும் பெண்ணடிமைத்தனமும் களையப்படவேண்டும்! எல்லாவற்றையும் பணப்பட்டுவாடாவாக கருதும் நவதாராளவாத உறவுமுறை அழிய வேண்டும்! மனிதரை மனிதர் நேசிக்கும் புதுயுகம் மலரவேண்டும். இந்த நாடு இன சமூக வெறுப்புணர்வால் ஆக்கிரமிக்கபட்டிருக்கிறது. இந்த நிலை நீங்கவேண்டும்.

இன்று நேற்றல்ல பல தசாப்பதங்களாக- இரு நூற்றாண்டாக இந்த நாடு பிரதானமாக வெறுப்புணர்வுடன் தான் பயணப்பட்டிருக்கிறது. எமது இன்றை வீழ்ச்சிகளுக்கு இதுதான் பிரதான காரணம். இதனால்தான் நாம் இன்னும் சிகரங்களைத் தொடமுடியவில்லை. பெரும்பாலான மக்கள் வெறுப்பணர்வு கொண்டவர்கள் அல்ல. அதிகார சக்திகளால் வெறுப்பு விசம் போல் உற்பத்தி செய்யப்படுகிறது. வெறுப்பு எம்மை எத்தகைய அதலபாதாளத்தில் வீழத்தியருக்கிறதென்பதை நாம் அனுபவ பூர்வமாக பார்த்துள்ளோம்.

ஆயுதங்கள் , ஆயுதமேந்திய அதிகாரசக்திகள் சமூக ஜனநாயகத்தை நிலைநாட்டுவார்கள் என்று சொல்லமுடியாது. இரத்தம் தோய்ந்த கடந்து வந்த 30 ஆண்டு வரலாறு அதனை நிரூபித்திருக்கிறது. காந்தியவழிமக்கள் இயக்கங்கள் சமகாலத்திற்கேற்புடையவையே. கற்றல், விவாதித்தல், கலந்துரையாடுதல், சகிப்புத்தன்மை அவசியமானவை. எழுதுவதற்கும் ,பேசுவதற்கும், விவாதிப்பதகுமான உரிமை பாதுகாக்கப்படவேண்டும்.

இந்திய சுதந்திர இயக்கத்தில் எழுத்துக்கள் வகித்த பாத்திரம் நாம் அறியாததல்ல. கவிஞர்களும், அறிஞர்களும், சாமானியர்களும் சுதந்திரத்திற்கான திசைவழியைக்காட்டினார்கள்.  முட்டிமோதல்களுக்கு மத்தியில் இது நிகழ்ந்தது. இந்த எழுத்துக்கள் அமரத்துவமானவை. இதன் முக்கியத்துவம் உணரப்பட்டிருக்கிறதா?

“முறிந்த பனை” நேர்மையான மனங்களில் ஆர்வக்கிளர்ச்சியை குற்ற உணர்ச்சியைத் தோற்றுவித்தது. சுயபரிசோதனை -சத்தியசோதனையாக அமைந்தது. இது தொடர்வதற்கான பாதை குருதி கொட்டுவதாக அமைந்தது. நூல் நிலையம் எரிக்கப்பட்டபோது அதிர்ச்சி அடைந்தவர்கள் நாங்கள் அது பாசாங்கில்லை. விமர்சனங்கள் ஆக்கபூர்வமாக நூலாக எழுத்திலக்கியமாக வந்தபோது அதை எழுதியவர்கள் கொல்லப்பட்டபோது நாம் அதிர்ச்சி அடையவில்லை. இது துரதிஸ்டமானது.

எம்மீது நோய்த் தொற்று ஏற்பட்டதன் குணங்குறியே இது. இதிலிருந்து நாம் விடுபட வேண்டும்.  உண்மை நியாயம் யதார்த்தத்தின் வெளிச்சத்தில் சுதந்திரத்திற்காகன தேடல் அமைய வேண்டும். அற உணர்வு பிரவாகித்த போது “சொல்லடி சிவசக்தி சுடர் மிகு அறிவுடன் எனைப் படைத்தாய்” என்று கவிஞன் எழுதினான். ஏன் எதற்கு என்று கேள்வி கேட்க இளைஞர்களை தூண்டிய அறிஞனுக்கு நீதிமன்றம் நஞ்சூட்டியது. பலநூறு ஆண்டுகளாக மானிட வலுக்களை அறத்தை நிலைநாட்டுவதற்காக மனிதர்கள் போராடி வந்திருக்கிறார்கள். இன்றும் இந்த அறிவின் வெளிச்சத்தில் உண்மைகளைத் தேடுவதற்கான இடைவெளி அருந்தலாகத்தான் இருக்கிறது.

இதனால் தான் அற உணர்வு கொண்ட மனிதர்களின் வாழ்வு குரூரமாக அழிக்கப்படுகிறது. இந்த மனிதர்கள் வாழ்வைச் செம்மையாக்க போராடுபவர்கள். வரலாறு இவர்களை உருவாக்கிக் கொண்டுதான் இருக்கும். கொஞ்சநஞ்ச கண்ணியமான வாழ்வு எஞ்சியிருக்கிறதென்றால் இவர்களின் தலைமுறைகள் தான் அதனை சாதித்தன. வரலாறு இவர்களை விடுதலை செய்யும். இவர்கள் யுகம் யுகமாக மானிடத்தின் தோழ்களில் சுமந்து வரப்பட வேண்டியவர்கள். இந்த மனிதர்களின் சத்திய ஆவேசம் தான் இன்றளவில் மனிதத்ததை நிலை நிறுத்தி வைத்திருக்கிறது.

(சுகு-ஸ்ரீதரன்)